Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam: verslag nr. 76 – 17.05.2010 – 6 deelnemers.

Desgevraagd neemt A de gespreksleiding voor deze avond voor haar rekening, opent de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en nodigt uit tot het doen van een voorstel teneinde het gespreksonderwerp te kiezen. Als eerste gaat B hierop in met de volgende opmerkingen:

B: het is vrij lang geleden dat ik hier op de groep kwam; intussen is (natuurlijk) veel gebeurd. Ik weet heel goed dat ik verslavingsproblemen heb. Daarnaast heb ik door mijn beroep ook nog eens de dagelijkse confrontatie met het verkeer op de weg. Duidelijk dus dat ik met vuur speel. Dat heb ik ook al jaren in de gaten. En probeer nu, niet voor de eerste keer trouwens, van mijn verslaving af te komen. Daarbij loop ik echter behoorlijk hard aan tegen de negatieve en agressieve reacties van mijn omgeving, mijn eigen partner in de eerste plaats. Er komt enorm veel verwijt, boosheid, teleurstelling en in het verlengde daarvan wantrouwen naar mij toe. En daarop reageer ik dan ook weer met boosheid, enz. Het een maakt kennelijk het ander los. Kortom, een weinig stimulerend of hoopgevend perspectief. Wat is wijsheid? Mijn vrouw is ‘even’ weg geweest en nu weer terug. Ik zou misschien dit moment kunnen gebruiken om een nieuwe start te maken. Maar de verwijten vliegen opnieuw over en weer, net zoals in de vorige fase, vlak voor ze vertrok. Aan de andere kant kan je ook zeggen: ‘ze is toch wel terug gekomen? – dat is toch ook niet voor niks?’ Dat kan zo zijn, maar toch is mijn vraag: is het logisch dat mijn partner vol zit met verwijten, ongeloof en agressie en daarnaast: hoe ontwikkel je in zo’n situatie een weg naar een nieuwe, positieve, start? Trouwens, is dit alles een onderwerp voor het groepsgesprek?

Uit de reacties blijkt eenieder het eens te zijn om de door A beschreven situatie te gebruiken als uitgangspunt voor het groepsgesprek, dat zich hierop als volgt ontwikkelt:

A: je kunt in mijn geval absoluut zeggen: alle problemen zijn door de drank ontstaan – ‘t enige is de drank – mijn 2-ling zus was in alle staten – wij zijn elkaars spiegel – mijn gedrag is ook haar gedrag – ben door haar hier naartoe gesleurd – met drank wordt een aardig mens giftig – mijn zuster reageerde zoals jouw vrouw – wat betreft de ervaring voor mezelf: daar wil ik nooit meer in verzanden: sinds mijn stoppen is mijn leven 100 x makkelijker geworden – mijn familie heeft mij door dik en dun gesteund en/maar ook naar de groep gebracht – drank maakte mij depressief en angstig – zaken worden allemaal immense problemen – gewoon lekker stoppen is de enige weg!

C: stoppen is voor mij de enige weg – ik ben zelf jaloers op mensen die ‘gewoon’ kunnen stoppen – vroeger kon ik dat ook – maar dat is veranderd – een klein beetje drinken is jezelf belazeren – vrienden blijven erop hameren – soms zit ik ‘s nachts alleen voor de tv en drink dan een fles – dat werkt niet – zelf heb ik eens per maand een klaverjas-avond met enkele halve liters – ik denk dat ik goed toneel kan spelen – maar ze zien het goed bij mij – ‘t beste is ‘t niet te doen en bijvoorbeeld feestjes te vermijden want daar sneuvel ik….

D: ik ben nog maar heel kort van de drank af – zat een paar maanden in een kliniek in Limburg – heb een kort maar zeer heftig drankgebruik achter mij – iedereen wilde helpen – heb urenlang gepraat met vrienden – die groep mensen was na mijn terugkeer erg blij – daarnaast zijn er mijn ‘allerbeste’ vriendinnen, die allebei veel drinken en mij nu een ‘drankloze trut’ vinden – mensen die het meest van je houden, reageren het meest negatief – de boodschap is duidelijk: je moet stoppen – zo ben ik ook de kliniek uitgestapt: daar heb ik kracht en liefde terug gekregen – ik voel hoe erg ik ben geweest – ben trouwens niet ontslagen op mijn werk – herstel komt met kleine stukjes: op den duur ontstaat dan (weer) een zekere balans – je word weer omarmd – nu hoef ik alleen maar te denken aan kinderogen – waarom is terugval nodig – dan immers verwateren contacten en ontstaan (weer) negatieve factoren in tegenstelling tot wat ik nu (weer) meemaak en waardoor ik mij lekker voel in het gezin, in mijn werk, bij mijn sport en met nieuwe vriendinnen – eerlijk gezegd: die drank-vrienden zijn vanzelf afgevallen….

E: wat familie betreft: ik heb maar een zus, maar die praat niet over drank; verder heb ik wel veel moeite met kinderen van vriendinnen – wel had ik een langdurige verhouding met een exotische schoonheid in Amsterdam – gelukkig echter blijven vrienden en bieden die ook hulp in nood – zag trouwens laatst iemand doorzakken tijdens een voorstelling, maar die werd opgenomen in een kliniek in het buitenland – ben trouwens zelf na een burn-out in de periode ‘93-’96 daar tenslotte behoorlijk uitgekomen – zou ‘t trouwens op die manier niet nog een keer willen doen – heb nu een zelfstandig vervoer-bedrijfje – daar let niet iedereen op je – ben daar blij mee – zat vroeger echt te wachten tot ‘t half vijf was – maar dat is met ‘t oog op vervoer gewoon niet mogelijk – voor mij is de keuze duidelijk: of ik drink helemaal niks of heerlijk een paar flessen achter elkaar, maar de dreiging blijft de dagen daarna steeds sterker – vandaag bijvoorbeeld – dan denk ik aan de avondwinkel en als ik moet rijden dan ben ik daarvan bevrijd….

F: het kost mij absoluut geen moeite de herinnering aan mijn eigen vastgelopen ‘drank-situatie’ van indertijd naar boven te halen. Ik liep ook voortdurend tegen de lamp: in het verkeer, in mijn werk en in mijn gezin. Het was allemaal ‘oorzaak drank’, alleen had ik dat heel lang absoluut niet in de gaten. Wel voelde ik mij voortdurend verder wegzakken – de greep op mijn leven verliezen en wist ik dat ik zou vastlopen. Alleen wist ik niet waardoor. En ik kan wel zeggen, dat het achteraf het grootste geschenk in mijn leven is geweest toen ik erachter kwam dat de verklaring van alle ellende heel ‘gewoon’ zat in de verslaving, die ik blijkbaar had ontwikkeld. Vanaf dat moment had ik geen enkele aarzeling om verder actie te ondernemen. De eerste stap was ‘heel gewoon’ naar de kliniek, daarnaast naar ‘de groep’, vervolgens nieuw werk en verhuizen: alles pure sensatie en nu nog: dat gevoel had ik vanaf het eerste moment van dit veranderings-proces – ik kreeg in de gaten dat ik op het goede spoortje zat – zelfs toen ik in dit traject ook mocht meemaken hoe ik werd platgespoten en achter de tralies kwam; ik kreeg in de gaten dat ik ‘gewoon’ goed zat: en dat is later ook gebleken – eigenlijk is mijn gevoel, dat ik beter een echte crisis in mijn leven kan meemaken, gewoon omdat daar de beste kansen op een gezond vervolg vlak onder de oppervlakte liggen…

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt B, de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt:

ik heb veel gehad aan alle opmerkingen – herken trouwens iets uit mijn beroep: mijn functie is het mensen naar hun zin te maken – dat zijn dan vreemde, dwz onbekende mensen – trouwens als ik iets doe dan ga ik ervoor – daarenboven heb ik een heftig minderwaardigheids-complex – ik merk: het is nog steeds niet gelukt mij daarvan te bevrijden – het is mij nu ook duidelijk: de rek gaat eruit en binnenkort zal ‘t geluk ook opraken – ik heb nu dus ook absoluut een therapeut nodig – bedankt!

De groep dankt B voor het onderwerp en A voor de gespreksleiding, waarna A de aanwezigen vraagt enig geld in de pot te werpen en zij de bijeenkomst sluit om 21.30 uur.

Amsterdam, 18 mei 2010.